Jako najpopularniejszy sprzęt w praktyce klinicznej, wieloparametrowy monitor pacjenta jest rodzajem sygnału biologicznego do długoterminowego, wieloparametrowego wykrywania stanu fizjologicznego i patologicznego pacjentów w stanie krytycznym, a także poprzez analizę i przetwarzanie w czasie rzeczywistym i automatyczną, terminową transformację w informacje wizualne, automatyczny alarm i automatyczne rejestrowanie potencjalnie zagrażających życiu zdarzeń. Oprócz pomiaru i monitorowania parametrów fizjologicznych pacjentów, może on również monitorować i radzić sobie ze stanem pacjentów przed i po lekach i zabiegach chirurgicznych, terminowo odkrywać zmiany w stanie pacjentów w stanie krytycznym i zapewniać lekarzom podstawową podstawę do prawidłowej diagnozy i formułowania planów medycznych, znacznie zmniejszając śmiertelność pacjentów w stanie krytycznym.
Dzięki rozwojowi technologii, zakres monitorowania wieloparametrowych monitorów pacjenta rozszerzył się z układu krążenia na układ oddechowy, nerwowy, metaboliczny i inne układy.Moduł ten został również rozszerzony z powszechnie używanych modułów EKG (ECG), oddechowego (RESP), saturacji krwi tlenem (SpO2), nieinwazyjnego pomiaru ciśnienia krwi (NIBP) o moduł temperatury (TEMP), inwazyjnego pomiaru ciśnienia krwi (IBP), modułu przemieszczenia serca (CO), nieinwazyjnego ciągłego modułu przemieszczenia serca (ICG), modułu dwutlenku węgla w końcowym oddechu (EtCO2), modułu monitorowania elektroencefalogramu (EEG), modułu monitorowania gazów anestezjologicznych (AG), przezskórnego modułu monitorowania gazów, modułu monitorowania głębokości znieczulenia (BIS), modułu monitorowania zwiotczenia mięśni (NMT), modułu monitorowania hemodynamiki (PiCCO), modułu mechaniki oddechowej.
Następnie zostanie on podzielony na kilka części, aby przedstawić podstawy fizjologiczne, zasady, rozwój i zastosowanie każdego modułu.Zacznijmy od modułu elektrokardiogramu (EKG).
1： Mechanizm wytwarzania elektrokardiogramu
Kardiomiocyty rozmieszczone w węźle zatokowym, połączeniu przedsionkowo-komorowym, drodze przedsionkowo-komorowej i jej odgałęzieniach generują aktywność elektryczną podczas wzbudzenia i generują pola elektryczne w ciele. Umieszczenie metalowej elektrody sondy w tym polu elektrycznym (w dowolnym miejscu ciała) może zarejestrować słaby prąd. Pole elektryczne zmienia się nieustannie, gdy zmienia się okres ruchu.
Ze względu na różne właściwości elektryczne tkanek i różnych części ciała, elektrody eksploracyjne w różnych częściach rejestrowały różne zmiany potencjału w każdym cyklu pracy serca. Te niewielkie zmiany potencjału są wzmacniane i rejestrowane przez elektrokardiograf, a powstały wzór nazywany jest elektrokardiogramem (EKG). Tradycyjny elektrokardiogram jest rejestrowany z powierzchni ciała, nazywany elektrokardiogramem powierzchniowym.
2: Historia technologii elektrokardiogramu
W 1887 r. Waller, profesor fizjologii w Mary's Hospital of the Royal Society of England, z powodzeniem zarejestrował pierwszy przypadek ludzkiego elektrokardiogramu za pomocą kapilarnego elektrometru, chociaż na rysunku zarejestrowano tylko fale V1 i V2 komór, a przedsionkowe fale P nie zostały zarejestrowane. Jednak wielka i owocna praca Wallera zainspirowała Willema Einthovena, który był na widowni, i położyła podwaliny pod ostateczne wprowadzenie technologii elektrokardiogramu.
------------------------（AugustusDisire Walle）---------------------------------------（Waller zarejestrował pierwszy ludzki elektrokardiogram）-------------------------------------------------（Kapilarny elektrometr）-----------
Przez następne 13 lat Einthoven poświęcił się całkowicie badaniu elektrokardiogramów rejestrowanych przez elektrometry kapilarne. Udoskonalił szereg kluczowych technik, z powodzeniem wykorzystując galwanometr strunowy, elektrokardiogram powierzchni ciała rejestrowany na światłoczułej folii, zapisał elektrokardiogram pokazujący przedsionkową falę P, depolaryzację komór B, C i repolaryzację fali D. W 1903 roku elektrokardiogramy zaczęto stosować klinicznie. W 1906 roku Einthoven zapisał elektrokardiogramy migotania przedsionków, trzepotania przedsionków i przedwczesnego pobudzenia komorowego. W 1924 roku Einthoven otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za wynalezienie rejestracji elektrokardiogramów.
---------------------------------------------------------------------------------------Prawdziwy kompletny elektrokardiogram zarejestrowany przez Einthovena----------------------------------------------------------------------------------------------------------
3: Rozwój i zasada systemu ołowiu
W 1906 roku Einthoven zaproponował koncepcję bipolarnego odprowadzenia kończynowego. Po połączeniu elektrod rejestrujących w prawym ramieniu, lewym ramieniu i lewej nodze pacjentów parami, mógł rejestrować bipolarny elektrokardiogram odprowadzenia kończynowego (odprowadzenie I, odprowadzenie II i odprowadzenie III) o wysokiej amplitudzie i stabilnym wzorze. W 1913 roku oficjalnie wprowadzono bipolarny standardowy elektrokardiogram przewodzenia kończynowego, który był stosowany samodzielnie przez 20 lat.
W 1933 roku Wilson ostatecznie ukończył elektrokardiogram z odprowadzeniami jednobiegunowymi, który zgodnie z prawem Kirchhoffa określał położenie potencjału zerowego i centralnego zacisku elektrycznego, i stworzył 12-odprowadzeniowy system sieci Wilsona.
Jednak w 12-odprowadzeniowym systemie Wilsona amplituda przebiegu elektrokardiogramu 3 unipolarnych odprowadzeń kończynowych VL, VR i VF jest niska, co utrudnia pomiar i obserwację zmian. W 1942 r. Goldberger przeprowadził dalsze badania, których efektem były unipolarne odprowadzenia kończynowe pod ciśnieniem, które są nadal używane: odprowadzenia aVL, aVR i aVF.
W tym momencie wprowadzono standardowy 12-odprowadzeniowy system do rejestrowania EKG: 3 bipolarne odprowadzenia kończynowe (I, II, III, Einthoven, 1913), 6 unipolarnych odprowadzeń piersiowych (V1-V6, Wilson, 1933) i 3 unipolarne odprowadzenia kończynowe uciskowe (aVL, aVR, aVF, Goldberger, 1942).
4: Jak uzyskać dobry sygnał EKG
1. Przygotowanie skóry. Ponieważ skóra jest słabym przewodnikiem, właściwe traktowanie skóry pacjenta, w miejscu umieszczenia elektrod, jest konieczne, aby uzyskać dobre sygnały elektryczne EKG. Wybierz płaskie, z mniejszą ilością mięśni
Skórę należy traktować zgodnie z następującymi metodami: ① Usuń włosy z ciała w miejscu umieszczenia elektrody. Delikatnie pocieraj skórę w miejscu umieszczenia elektrody, aby usunąć martwe komórki naskórka. ③ Dokładnie umyj skórę wodą z mydłem (nie używaj eteru i czystego alkoholu, ponieważ zwiększy to oporność skóry). ④ Pozostaw skórę do całkowitego wyschnięcia przed umieszczeniem elektrody. ⑤ Zainstaluj zaciski lub guziki przed umieszczeniem elektrod na pacjencie.
2. Należy zwrócić uwagę na konserwację przewodu przewodnościowego serca, unikać zwijania i wiązania przewodu, zapobiegać uszkodzeniu warstwy ekranującej przewodu oraz w odpowiednim czasie czyścić brud z zacisku lub klamry przewodu, aby zapobiec utlenianiu się przewodu.
Czas publikacji: 12-paź-2023
