Jako najpopularniejszy sprzęt w praktyce klinicznej, wieloparametrowy monitor pacjenta jest rodzajem sygnału biologicznego do długoterminowej, wieloparametrowej detekcji stanu fizjologicznego i patologicznego pacjentów w stanie krytycznym oraz poprzez automatyczną analizę i przetwarzanie w czasie rzeczywistym , terminowe przetworzenie informacji wizualnej, automatyczny alarm i automatyczna rejestracja zdarzeń potencjalnie zagrażających życiu. Oprócz pomiaru i monitorowania parametrów fizjologicznych pacjentów, może także monitorować i zajmować się stanem pacjentów przed i po leczeniu farmakologicznym i chirurgicznym, w porę wykrywać zmiany w stanie krytycznie chorych pacjentów i zapewniać lekarzom podstawową podstawę do prawidłowo diagnozować i formułować plany medyczne, co znacznie zmniejsza śmiertelność krytycznie chorych pacjentów.
Wraz z rozwojem technologii elementy monitorujące wieloparametrowych monitorów pacjenta rozszerzyły się z układu krążenia na układ oddechowy, nerwowy, metaboliczny i inne.Moduł jest również rozszerzony z powszechnie stosowanego modułu EKG (EKG), modułu oddechowego (RESP), modułu nasycenia krwi tlenem (SpO2), modułu nieinwazyjnego pomiaru ciśnienia krwi (NIBP) do modułu temperatury (TEMP), modułu inwazyjnego pomiaru ciśnienia krwi (IBP). , moduł wypierania serca (CO), moduł nieinwazyjnego ciągłego wypierania serca (ICG) i moduł dwutlenku węgla w końcowym oddechu (EtCO2) ), moduł monitorowania elektroencefalogramu (EEG), moduł monitorowania gazów znieczulających (AG), moduł przezskórnego monitorowania gazów, znieczulenie moduł monitorowania głębokości (BIS), moduł monitorowania rozluźnienia mięśni (NMT), moduł monitorowania hemodynamiki (PiCCO), moduł mechaniki oddechowej.
Następnie zostanie podzielony na kilka części, aby przedstawić podstawy fizjologiczne, zasadę, rozwój i zastosowanie każdego modułu.Zacznijmy od modułu elektrokardiogramu (EKG).
1: Mechanizm wytwarzania elektrokardiogramu
Kardiomiocyty rozmieszczone w węźle zatokowym, połączeniu przedsionkowo-komorowym, przewodzie przedsionkowo-komorowym i jego odgałęzieniach wytwarzają aktywność elektryczną podczas wzbudzenia i wytwarzają pola elektryczne w organizmie. Umieszczenie metalowej elektrody sondy w tym polu elektrycznym (w dowolnym miejscu ciała) może zarejestrować słaby prąd. Pole elektryczne zmienia się w sposób ciągły wraz ze zmianą okresu ruchu.
Ze względu na różne właściwości elektryczne tkanek i różnych części ciała, elektrody eksploracyjne w różnych częściach rejestrowały różne potencjalne zmiany w każdym cyklu pracy serca. Te niewielkie zmiany potencjału są wzmacniane i rejestrowane przez elektrokardiograf, a powstały wzór nazywa się elektrokardiogramem (EKG). Tradycyjny elektrokardiogram rejestruje się z powierzchni ciała, zwany elektrokardiogramem powierzchniowym.
2: Historia technologii elektrokardiogramu
W 1887 roku Waller, profesor fizjologii w Mary's Hospital of the Royal Society of England, z sukcesem zarejestrował pierwszy przypadek elektrokardiogramu człowieka za pomocą elektrometru kapilarnego, chociaż na rysunku zarejestrowano tylko załamki V1 i V2 komory oraz przedsionkowe załamki P. nie zostały zapisane. Jednak wspaniała i owocna praca Wallera zainspirowała obecnego na widowni Willema Einthovena i położyła podwaliny pod ostateczne wprowadzenie technologii elektrokardiogramu.
------------------------ (AugustusDisire Walle) ------- ------------------(Waller zarejestrował pierwszy elektrokardiogram człowieka)---------------------------------------- ------------------------ (Elektrometr kapilarny) ------------
Przez następne 13 lat Einthoven całkowicie poświęcił się badaniu elektrokardiogramów rejestrowanych przez elektrometry kapilarne. Udoskonalił szereg kluczowych technik, z sukcesem wykorzystując galwanometr strunowy, elektrokardiogram powierzchni ciała zarejestrowany na kliszy światłoczułej, nagrał elektrokardiogram pokazujący załamek P przedsionkowy, depolaryzację komór B, C i załamek repolaryzacyjny D. W 1903 roku zaczęto stosować elektrokardiogramy w praktyce klinicznej. W 1906 roku Einthoven zarejestrował kolejno elektrokardiogramy migotania przedsionków, trzepotania przedsionków i przedwczesnego pobudzenia komór. W 1924 roku Einthoven otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za wynalezienie zapisu elektrokardiogramu.
-------------------------------------------------- -------------------------------------Prawdziwy kompletny elektrokardiogram zarejestrowany przez Einthovena------- -------------------------------------------------- --------------------------------------------------
3: Rozwój i zasada systemu wiodącego
W 1906 roku Einthoven zaproponował koncepcję dwubiegunowej elektrody kończynowej. Po podłączeniu elektrod rejestrujących na prawym ramieniu, lewym ramieniu i lewej nodze pacjentów parami, mógł rejestrować elektrokardiogram odprowadzeń kończynowych w przebiegu choroby dwubiegunowej (odprowadzenie I, odprowadzenie II i odprowadzenie III) z dużą amplitudą i stabilnym obrazem. W 1913 roku oficjalnie wprowadzono dwubiegunowy standardowy elektrokardiogram przewodnictwa kończynowego, który był stosowany samodzielnie przez 20 lat.
W 1933 roku Wilson ostatecznie ukończył jednobiegunowy elektrokardiogram odprowadzeń, który określił położenie zerowego potencjału i centralnego zacisku elektrycznego zgodnie z obowiązującym prawem Kirchhoffa i ustanowił 12-odprowadzeniowy system sieci Wilsona.
Jednakże w 12-odprowadzeniowym systemie Wilsona amplituda przebiegu elektrokardiogramu w 3 jednobiegunowych odprowadzeniach kończynowych VL, VR i VF jest niska, co nie jest łatwe do zmierzenia i zaobserwowania zmian. W 1942 roku Goldberger przeprowadził dalsze badania, w wyniku których powstały jednobiegunowe elektrody ciśnieniowe, które są nadal w użyciu: elektrody aVL, aVR i aVF.
W tym momencie wprowadzono standardowy 12-odprowadzeniowy system rejestracji EKG: 3 dwubiegunowe odprowadzenia kończynowe (Ⅰ, Ⅱ, Ⅲ, Einthoven, 1913), 6 jednobiegunowych odprowadzeń piersiowych (V1-V6, Wilson, 1933) i 3 jednobiegunowe uciskowe odprowadzeń kończynowych (aVL, aVR, aVF, Goldberger, 1942).
4: Jak uzyskać dobry sygnał EKG
1. Przygotowanie skóry. Ponieważ skóra jest słabym przewodnikiem, aby uzyskać dobre sygnały elektryczne EKG, konieczne jest odpowiednie leczenie skóry pacjenta w miejscu umieszczenia elektrod. Wybierz płaskie, z mniejszą ilością mięśni
Skórę należy leczyć zgodnie z następującymi metodami: ① Usuń owłosienie z ciała w miejscu umieszczenia elektrody. Delikatnie pocieraj skórę w miejscu umieszczenia elektrody, aby usunąć martwe komórki naskórka. ③ Dokładnie umyj skórę wodą z mydłem (nie używaj eteru i czystego alkoholu, ponieważ zwiększy to odporność skóry). ④ Przed umieszczeniem elektrody poczekaj, aż skóra całkowicie wyschnie. ⑤ Przed umieszczeniem elektrod na pacjencie należy zainstalować zaciski lub przyciski.
2. Zwróć uwagę na konserwację przewodu przewodnictwa serca, zabraniaj zwijania i wiązania przewodu doprowadzającego, zapobiegaj uszkodzeniu warstwy ekranującej przewodu doprowadzającego i w odpowiednim czasie usuwaj brud z zacisku lub klamry przewodu, aby zapobiec utlenianiu ołowiu.
Czas publikacji: 12 października 2023 r
